Bana Kalsa...

Bana kalsa hic atlamazdim icine. Oyle
kenarinda durur seyrederdim gurul gurul akisini. Ittiler...Kendimi buz
gibi sularin icinde suruklenir buldum. O kadar hizla akiyordu ki,
uzerinde kalip, nefes alabilmek icin buyuk bir caba harciyordum.
Yanimdan botlar icinde insanlar gecti. Kimilerinin can yelekleri bile
vardi. Gidecekleri noktayi bilerek, o noktaya dogru kurek cekiyorlardi.
Ben ise sadece surukleniyordum. Her an bir kayaya toslamanin
endisesiyle uyanik, bogulma korkususyla enerjik, cagil cagil akan
irmakta, her suruklenen insanin gidecegi belli olan noktaya dogru hizla
ilerledigimi bilmeden ya da bilmezden gelerek cirpinan biri…Kopukler
her yanimi sarmisti, kopuklerin tadini sevmistim. Kopukler belkide
suruklenmenin en guzel yaniydi. Irmagin iki kiyisi da, kirmizi yaprakli
agaclar, rengarenk cicekler, cesit sesit meyveler ve birbirinden neseli
hayvanlarla doluydu. Ama ben oyle mesguldum ki suyun ustunde kalmaya
cabalamaktan, bunlarin hicbirini goremedim; durup seyrine doyamadim;
dokunup tadina bakamadim. Ben masmavi gokyuzunu seyrettim, yolculugum
boyunca... Duru, sinirsiz, dokunulmayacak kadar uzak, gercek olamayacak
kadar guzel. Kuslarin gokyuzunde suzuluslerine daldim asla
ulasamayacagim.




Korktugum anlarda cigliklarim oldu,
irmagin gurultusunde kayboldular. Gozyaslarim kopuklere sarilip
aktilar. Sevindim, kahklahalarim derin sularda boguldular...




Alintidir