Son Veliaht IV. Osman

Konu: Son Veliaht IV. Osman Salı Eyl. 29, 2009 4:40 pm

Mehdi Çetinbaş

Sarayda doğan son Osmanlı, Ertuğrul Osman Efendi’nin vefatıyla, hanedan
tarihe karıştı. Neslişah Sultan’ın ifadesiyle Osmanoğulları artık geniş
bir aile. Ertuğrul Osman Efendi, başta dedesi Sultan II.Abdülhamit
olmak üzere, Osmanlı padişahlarını yüz yüze tanıyan son insandı. Yıldız
Sarayı’ndan ayrılıp sürgün yoluna düştüğünde on iki yaşındaydı.

Ertuğrul Osman Efendi, farkında olmadan hepimizi tarihimizle
yüzleştirdi. Ortaokul ve lise tahsili sırasında, tarih kitaplarında
hain, vatanını satan, düşmanla işbirliği yapan insanlar olarak
tanıdığımız Osmanlı Hanedanı mensuplarını daha yakından tanıma fırsatı
bulduk. Televizyon programlarında yapılan söyleşilerde, haberdar
olmadığımız bir çok gerçekle karşı karşıya kaldık.

Ertuğrul
Osman Efendi bir çok hanedan mensubunun aksine 2004 yılına kadar
vatansız olarak yaşadı. ABD’de ikamet etmesine rağmen oranın tabiyetine
geçmedi. Dünyanın bir çok ülkesinden gelen vatandaşlık tekliflerinin
hiç birine itibar etmedi. Türkiye burjuvasının ABD vatandaşlığı elde
etmek için, çocuklarının doğumunu orada yaptırdıklarını göz önüne
alırsak, Ertuğrul Osman Efendi’nin davranışındaki asaleti daha iyi
anlarsınız.

Türkiye tarihiyle yüzleşiyor

2004
Yılında Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın talimatıyla Türk
vatandaşlığına geçirilmesi ve kendisine Türk pasaportu verilmesiyle 92
yaşında vatansız olarak yaşamaktan kurtulmuştu. Artık ömrünün yarısını
Türkiye’de geçirir olmuştu. Ertuğrul Osman Efendi’nin son zamanlarda
sağlığı iyice bozulmuştu.

Parası olanların tedavi olmak
maksadıyla ABD’ye gittikleri Türkiye’de bilinen bir gerçektir. Ertuğrul
Osman Efendi tersini yaptı. O doğduğu topraklarda ölmek için Türkiye’ye
geldi. İstediği de oldu. Allah ona doğduğu topraklarda ölmeyi ve
dedesinin yanına gömülmeyi nasip etti.

Yazılarımda sürekli
olarak ele aldığım bir husus var. Türkiye değişiyor. Evet ısrarla bu
konuyu vurguluyorum. Türkiye müspet yönde değişiyor. Tarihiyle,
geçmişiyle çekinmeden yüzleşiyor.

26 Eylül Cumartesi günü,
Ertuğrul Osman Efendi için Sultanahmet Camii’nde tertip edilen cenaze
törenini gözyaşları içinde televizyondan takip ettim. O anda orada
bulunamadığıma hayıflandım. Hem devlet, hem de millet olarak büyük bir
vefa borcunu yerine getirdiğimize şahit oldum.

48 saat içinde
derdest ederek, beş parasız sürgüne gönderdiğimiz o insanlardaki
asalete yeniden şahit olduk. Gurbet ellerde büyük bir kısmı, kötü
beslenmeden dolayı verem hastalığına yakalanarak hayatlarını
kaybettiler. Bir kısmı yurt dışında, başka hanedanların sığıntısı
olarak hayatlarını idame ettirmeye çalıştılar. Taşıdıkları asalet
unvanları sayesinde yaptıkları evliliklerle hem hayatlarını
kurtardılar, hem de akrabalarına kol kanat gerdiler.

Televizyondan canlı olarak yayınlanan cenaze törenini izlerken çok
farklı duygulara kapıldım. Öncelikle cenazenin Sultanahmet Camii’nden
kaldırılması, son Veliaht Şehzade’ye yapılmış bir jestti. Çünkü
Sultanahmet Camii yıllardır cenaze törenlerine kapalı bir cami idi.
Sırf Ertuğrul Osman Efendi için cenaze törenine açıldığını ifade
etmekte yarar var.

Yaşar Kemal ile Mahmut Efendi yan yana

Çemberlitaş’ta bulunan II.Mahmut türbesine defin izninin hızlı bir
şekilde çıkması hükümetin bu konuya gösterdiği duyarlığın bir
ifadesidir. Ertuğrul Osman Efendi bu türbede yatan dedesi Sultan
II.Abdülhamit’in yanına defnedildi.

Tarih kitaplarımızda
Sultan II.Abdülhamit hakkında yazılanlar aklıma geldi. Yıllarca kızıl
sultan adıyla andığımız, genç dimağlara adeta bir canavar gibi
tanıttığımız Sultan II.Abdülhamit, Ertuğrul Osman Efendi’nin öz be öz
dedesiydi. Kendi kendime nereden nereye geldik dedim.Sultanahmet Camii
baş imamı Emrullah Hoca’nın duygulu konuşması ve helallik alması
törende büyük bir duygu yoğunluğu yaşanmasına sebep oldu.

Basın yayın organlarında dikkatimi çeken bir ittifak vardı. Ertuğrul
Osman Efendi’nin cenazesi dolayısıyla gerek merhumun, gerekse Osmanlı
Hanedanı aleyhine yazı yazan hiç kimseyle karşılaşmamamdı. Yazılmışsa
bile benim dikkatimi çekmemiş olabilir. Türk basınının olaya yaklaşımı
da bu bakımdan dikkat çekici olmuştur.

Cenazeye katılan
kesimlerin profili de çok ilginçti. Hükümet cenazede dört bakanıyla yer
alırken, sağ, sol ayrımı yapmadan her kesimden insanın orada bulunması
çok ilginçti. İlerlemiş yaşına rağmen İsmailağa Cemaati lideri Mahmut
Ustaosmanoğlu’nun tekerlekli sandalye ile orada bulunması ilginç bir
manzara idi. Daha da ilginci diğer köşede ünlü yazar Yaşar Kemal’in
bulunması idi. Yine düşündüm Ertuğrul Osman Efendi’den başka, kim Yaşar
Kemal ile Mahmut Efendi’yi aynı törende buluşturabilirdi.

Bu
cenaze töreni, Türk halkının, altı yüz sene bu ülkeyi yöneten
insanların torunlarına bir vefa gösterisiydi. Yine bu cenaze töreni,
Türk halkının ecdat ruhundan adeta bir özür dileme seremonisiydi. Yine
bu cenaze töreni, sipariş olarak yazılan tarih kitaplarının çöpe atılma
töreniydi.

Kim ne derse desin! Türkiye artık komplekslerinden
hızla sıyrılan bir ülkedir. Geçmişiyle barışan Türkiye’nin önünde güzel
günler var. Yaşarsak hep beraber göreceğiz.

» HZ-OSMAN-(R-A-)
» Osman Kim Bunlar?
» Hazret-i Osman (RA)