Allah'tan Korkmak

Allah'tan Korkmak

Allah'tan
korkmak,
büyük makamlardandır. Çünkü Allahü teâlâ
buyuruyor ki:

• Allah'tan
  ancak âlim olanlar korkar.
  

Hadis-i şeriflerde ise
şöyle buyuruldu:

• Hikmet ve ilmin başı Allah korkusudur
  
• Sizin en akıllınız, Allah'tan en çok
  korkanınızdır.
  
• Allah
  korkusundan ürperip tüyleri kalkanın ağaçtan yaprak dökülür gibi günahları dökülür.
  
• Allah
  korkusundan ağlayan Cehenneme girmez.
  
• Günahını
  düşünüp ağlayanlar, hesapsız Cennete girecektir.
  
• Cenâb-ı
  Hak katında, Allah korkusundan akan gözyaşından ve Allah yolunda akan
  kandan sevgili damla yoktur.
  
• Arşın
  gölgesinde gölgelenecek yedi sınıf kimseden birisi de, yalnız iken Allahü
  teâlâyı hatırlayıp gözyaşı dökenlerdir.
  
• Allahü
  teâlâ'dan korkandan her şey korkar. Allah'tan kork­mayanı her şeyle
  korkuturlar.
  
• Allahü
  teâlâ buyuruyor ki, "izzetim hakkı için, bir kulda iki korku, iki emniyet
  bulundurmam. Dünyada benden korkarsa, Ahirette onu emin ederim. Ahıret hususunda emin
  ise, korkuturum.
  

İnsan
sevdiği
şeylerin
elden çıkmasından korkar. Sevdiği kimselerin sevgisini
kaybetmekten korkar. Bunun için Allah'ı en çok sevenler,
Allah'tan en çok korkanlardır. Keza Allahü teâlâ'yı en iyi
tanıyanlar da O'ndan en çok korkanlardır. Çünkü hadis-i şerifte
buyuruldu ki:

• En
  arifiniz benim, en çok korkanınız da benim.
  

Allah'tan
korkup
günahtan
sakınan kimselere "müttaki' denir. Müttakîler
hakkında çok müjdeler vardır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

• Müttakîlerin
  hepsi hesapsız Cennete girerler.
  

Alimlerimiz
buyuruyorlar
ki:

• İnsan
  Allah'tan korkarsa, kalbi hikmetle dolar
  
• İnsanlar,
  fakirlikten korktukları gibi Cehennem'den korksalardı Cennet'e
  girerlerdi.
  
• Dünya'da
  korkan, âhırette emin olur.
  
• Kalbinde
  Allah korkusu bulunmayan kalbler harap olmuştur.
  
• Allah'tan
  korkan kul, kendini hasta görüp ölüm korkusuyle bütün isteklerinden kaçınan kimsedir.
  

Allah
korkusunun
sebebi,
ilim ve marifettir. İlim ve marifet sahipleri, kendi
ayıplarını, günahlarını ve ibâdetteki kusurlarını görerek, bunun yanında
Allahü teâlâ'nın kendisine verdiği sayısız ni'metleri düşününce,
yaptıklarından utanıp, kalbinde korku başlar. Bu
kimsenin hâli şuna benzer: Bir padişah bir kimseye iltifat ederek
sayısız yardım ve ihsanlarda bulunsa, üstelik sadrazamlık
rütbesi verse, bu kimsede, padişahın bu iyiliklerine karşılık nankörlük
ve hıyanet etse, bunu da padişa­hın gördüğünü anlasa, o
kimsenin kalbine bir korku ateşi düşer.


Korkunun
dereceleri
vardır. İnsanın kendisini arzulardan men etmesine İFFET,
haramlardan men etmesine VERA, şüp­helilerden men etmesine TAKVA
denir. Allah'a yaklaşmağa mâni olan her şeyden men
etmesine ise SlDK denir. Böyle kimselere de SIDDÎK
denir.


Bir
kimse
Cehennemden korkar, tevbesiz öleceğinden kor­kar, gaflete düşüp
kalbinin kararacağından korkar, nimetlerin çokluğu sebebiyle zevke
dalıp âhıreti unutacağından korkar, bütün kusur ve
kabahatlerinin ortaya dökülüp rezil ve rüsvâ olacağından korkar. En büyük korku da
ezele ait olup imansız
gitme korkusudur.
Basiret sahipleri akıbetlerinin ne olacağından korkarlar. En büyük
korku budur. Çünkü Allahü teâlâ'dan celâl sıfatı sebebiyle korkmak,
günahı sebebiyle korkmakdan daha üstündür. Çünkü bu korku hiç gitmez.
Günâhı sebebi ile korkan kimse, günah
işlemeyi bırakınca (Niçin Allah'tan korkayım) diye düşünür.


Bu
bakımdan Allahü
teâlâ'dan Celâl sıfatı sebebiyle korkmak daha üstündür.
Cenâb-ı Hak, Dâvûd aleyhisselâma (Benden kükremiş arslan
gibi kork!) buyurdu. Çünkü arslan, senden korkmaz, öldürmek
isteyince de seni bir kabahatinden dolayı öldürmez. Allahü
teâlâ'yı da böyle düşünenin korkmaması mümkün değildir.


Korkanların
çoğu,
akıbetinin
kötü olmasından korkmuşlardır. Ebu Derda hazretleri buyurdu
ki (Hiç kimse, ölüm zamanında imanının geri
alınmıyacağından emin olmaz.) Sıddıklar kötü akıbetten çok
korkarlar. Süfyan-ı Sevrî'yi ağlarken gördüler. (Allah'ın afvı,
senin günahından büyük olduğunu bilmez misin?) dediler. (İmanla
öleceğimi bilsem, dağlar kadar günahım olsa yine korkmam.)
buyurdu. Mürid, günah işlemekten, arif ise küfre
düşmekten korkar.


İşte
bu ilimlerden
ve marifetten korku hâsıl olur. Korku­dan ise zühd, sabır, tevbe, sıdk,
ihlâs ve nihayet bunlardan da muhabbet hâsıl olur. Muhabbet makamı ise
bütün makamların sonuncusudur. Marifet, kendini ve Rabbini bilmek
demektir. Marifetten
âciz
olanlar ise, Allah'tan korkan marifet sahipleri ile sohbet etmeli,
gafillerden uzak olmalıdır.


Hazreti
Ebu Bekir,
o büyüklüğüyle, (Keşke bir kuş olsaydım) diye ağlardı.
Hazret-i Aişe validemiz (Adım ve sanım olmasaydı) diye
döğünürdü. Ata Sülemi Hazretleri, kırk sene Allah korkusundan gülmedi.
Bütün Enbiya'lar ve Evliya'lar korktukları halde biz
neden eminiz? Ya onların çok günahı vardı da bizim yok,
yahuttâ onların marifeti çoktu da bizim marifetten haberimiz
yok... Gerçekte ise günahların gafletinden dolayı eminmişiz gibi
hareket ediyoruz. Büyükler ise marifetleri sebebiyle çok ibâdet
ettikleri gibi, çok da korkarlardı. Allahü teâlâ'nın
mekrinden emin olmak, öldürücü zehir olduğu gibi, O'nun rahmetinden
ümitsiz olmak da öldürücü zehirdir. Mü'min, daima
ümit ile korku arasında bulunmalı dır. Nitekim Hazret-i Ömer buyurdu
ki:

• Eğer dense
  ki, Cennete yalnız bir kişi girecek,
  o kişinin kendim olduğunu ümit ederim. Yine dense ki,
  Cehenneme yalnız bir kişi girecek, o kimsenin kendim olacağından
  korkarım.
  

Allahü
teâlâ'nın
rahmetini ümit etmek, kulu Cennet'e çeken yular gibidir. Havf, ya'ni
Allah'tan korkmak ise, Cehennem'e düşmemek ve
Cennete gitmesi için vurulan kamçı gibidir. Ümitten muhabbet
doğar. Muhabbet makamından yüksek makam yoktur.
Hadîs-i şeriflerde buyuruldu ki:

• Ölürken
  herkes, Allahü teâlâyı hüsn-i zan etmelidir. (Allahü teâlâ buyuruyor
  ki: Kulum beni zannettiği gibi bulur.
  
• Allahü
  teâlânın rahmetinden ümit eden ve kendi günahlarından korkan kimseyi
  Cenâb-ı Hak, korktuğundan emin eder ve ümit ettiğine kavuşturur.
  

Günahlarının
çokluğu
sebebiyle ümitsiz olan birisine Hazreti Ali buyurdu ki: (Ümitsiz olma, Allahü teâlânın rahmeti senin günahlarından büyüktür. Rahmeti
gazabını aşmıştır.)


Büyüklerden
birisi
vefat
edince rü'yâda gördüler.

-Allahü teâlâ
sana nasıl muamele etti?diye sordular.
Şöyle cevap verdi:

-
Yaptığım
işlerden sorguya çekildim. Bunu niçin yaptın, şunu niye böyle yaptın gibi
sualler sordular. Korktum. Dedim ki, Ya Rabbi, seni bana böyle
tanıtmadılar. (Nasıl tanıttılar) buyurdu.
(Kulum
Beni zannettiği gibi bulur.) Hadis-i kudsîyi
söyledim.
Sonra dedim ki,
- Ya Rabbi, ben rahmet bekliyordum. Bunun üzerine (Sana rahmet
ettim) buyurdu. Cennete götürdüler. Eşi benzeri bulunmayan
ni'metlere kavuştum.


Bir
kimse, en iyi
tohumu bulup, mümbit toprağa eker, yabani otlardan
temizler, gübreler ve gerekli ilaçlamalarım da yapar. Allahü teâlâ da
bu mahsûlü çeşitli âfetlerden korursa, bu beklemeğe ümit denir. İyi
tohum atmaz, kültürel ve ilâçlı mücadelesini yapmazsa,
üstelik toprak da mümbit değilse, bu tarla dan iyi mahsûl almak
için beklerse, bu bekleyişe ümit denmez. Çünkü sebeplerin hepsine
yapışmamıştır. Ama yine imkânsız olmadığı için buna temenni denir.
Bunun gibi, doğru iman tohumunu kalbine
yerleştirip, burasını fena ahlâk dikenlerinden temizlerse, ibâdet suyu
ile iman ağacını sularsa, ölünceye kadar her türlü âfetlerden koruması
için Allahü teâlâya sığınırsa, ya'ni gerekenleri geciktirmeden
vazifesini zamanında yaparsa, buna ümit denir.

İman
tohumu doğru
olduğu halde, kötü ahlâktan temizlenmez ve ibâdet suyu ile sulanmazsa,
rahmet beklemek ahmaklık olur. Buna ümit denmez.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

• Ahmak o
  kimseye denir ki, her istediğini yapar ve rahmete kavuşmasını ümit eder.
  

Demek
ki
bütün
sebeplere yapıştıktan sonra neticeyi bekle­mek ümit olur. Sebepleri
ne atar, ne araya koyarsa temenni olur. Sebeplere
yapışmazsa ahmaklık olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

• Din
  işleri temenni ile doğru olmaz.
  

O
hâlde ihlâsla tevbe
eden,
kabul
edildiğini ümit etmelidir. Tevbe etmediği hâlde günahına üzülürse,
üzülmesi tevbeye sebep olur. Çünkü, Cehennem tohumu ekip,
Cennet beklemekten büyük ahmaklık yoktur. Salih amel
işlemeden, büyüklerin kavuştukları dereceyi ümit eden kimseden
akılsızı yoktur.

Ümitli
olmak
için
Allahü teâlânın ni'met ve ihsanlarını düşünüp ibret almalıdır.
(Her bir kimse benim rahmetimden ümitsiz olmasın!) âyet-i kerimesini
düşünmelidir.

Hadis-i
şerifte, bu
ümmete merhamet olunduğu, onların azabı dünyada çektikleri,
hastalık, belâ, fitne, zelzele v.s. olduğu bildirilmiştir.
Hadis-i şerif de buyuruldu ki:

• Kul günah
  işleyip istiğfar ederse, Allahü teâlâ, ey melekle­rim, bakın bu kul, bir
  günah işledi ve bir sahibi olduğunu anlayarak günahı için istiğfar
  edip afv diledi. Siz şahit olun ki onu afvettim.
  
• Altı
  saate kadar melek, kulun günahını yazmaz. Eğer istiğfar ederse hiç
  yazmaz.Tevbe ve taat etmezse, sağ taraftaki melek, diğerine der ki,
  defterinden bir günah düş, ben de ona karşılık bir sevap düşeyim. On
  günaha bir sevap rastlar. Dokuzu kendine kalır.
  
• Kul
  istiğfar ettiği müddetçe, yani istiğfar etmekten bıkmadıkça, Allahü
  teâlâ da afvetmekten bıkmaz, iyilik yapmağa niyyet edince, o işi daha
  yapmadan melek sevap yazar. Yaparsa on sevap yazar. Hattâ yedi yüz
  misline kadar yazar. Günah işlemeğe niyyet edince yazmaz. İşleyince bir günah
  yazar.
  

Bir kimse Peygamberimize
gelip, namaz ve
oruçtan başka ibâdet
edemediğini, parası olmadığı için zekât veremediğini ve hacca
gidemediğini, hâlinin, ne olacağını arz etti. Resûlullah buyurdu ki:

-Eğer
kalbini
riya ve hasetten, dilini gıybetten ve yalandan, gözünü nâmahremden ve
Allahü teâlânın kullarına hakaretle bakmaktan korursan Cennette
benimle olursun.




Bir
Arap,
Peygamberimize
sual etti:

-Kıyamet günü hesabı kim
yapacak?

-Allahü teâlâ yapar.

-Kendi kendine mi yapacak?

-Evet...

-Arap güldü. Peygamber
aleyhisselâm sordu:

-Niçin güldün?

-Kerîm olan galip olunca
afveder, hesap sorarsa kolaylık gösterir.

-Doğru
söyledin. Allahü teâlâdan kerîm kimse
yoktur. Sen akıllısın. Allahü
teâlânın sevgili kullarından birini aşağı görmek, Kâbeyi yıkmaktan daha
kötüdür.

-Allahü teâlânın sevgili
kulları kimlerdir?

-Bütün
mü'minler, Allahü teâlânın sevgili kullarıdır.

Hadis-i
şerifte buyruldu ki:

• Allahü
  teâlâ, kıyamet günü, o kadar çok rahmet verir ki, hiç kimsenin kalbinden o
  kadarı geçmiş değildir. Hattâ şeytan bile merhamet olunacağını
  düşünerek başını kaldırır.
  

Bildirildi
ki, Cehennemden iki kişiyi çıkarırlar. Allahü teâlâ, (Yaptıklarınızın
karşılığını gördünüz. Çünkü ben zulmetmem.) buyurduktan sonra Cehenneme götürürler.
Birisi çok hızlı yürür,
diğeri ise yürümez. Her ikisine bunun sebebini sorarlar. Hızlı yürüyen (Emir,
dinlememenin neye mal olduğunu anladım, onun için hızlı
yürüyorum.) der. Diğeri ise (Rabbime hüsn-i
zan
ettim. Cehennemden çıkarınca, bir daha sokmaz diye ümit ettim.) der. Her ikisini de
Cenâb-ı Hakkın ihsanı ile Cennete götürürler.





Kaynak: Bir Bilene Soralım -3, Türkiye Gazetesi