Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.)

Konu: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) Ptsi Tem. 21, 2008 11:47 pm

Konunun ilk mesajı :

Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) - Sayfa 3 Ustbgkw9

I-Peygamberlikten Önceki Hayatı

HZ. MUHAMMED (S.A.S)'İN ÇOCUKLUK DÖNEMİ

1- DOĞUMU:

Hz. Muhammed (s.a.s.) Milâddan sonra 571 senesi, Fil Yılı'nda, 12
Rebiülevvel (20 Nisan) pazartesi gecesi sabaha karşı, Mekke'nin
doğusunda bulunan "Hâşimoğulları Mahallesi"nde, babasından kendisine
mirâs kalan evde doğdu. Arapların takvim başı olarak kullandıkları "Fil
Vak'ası", Peygamberimiz (s.a.s.)'in doğumundan 52 gün kadar önce
olmuştu.

Abdülmuttalib, torununun doğumu şerefine verdiği ziyâfette çocuğun adını soranlara:

"Muhammed adını verdim. Dilerim ki, gökte Hakk, yeryüzünde halk, O'nu hayırla yâdetsinler..."
cevâbını verdi. Annesi de "Ahmed" dedi. (Muhammed, üstünlük ve
meziyetleri anılarak çok çok övülüp senâ edilen; Ahmed de Cenab-ı
Hakk'ı yüce sıfatları ile öven, hamdeden kimse demektir. ıslâm
târihçileri, Peygamberimiz (s.a.s.)'in doğduğu gece bir takım
olağanüstü olayların meydana geldiğini naklederler. O
gece İran Kisrâsı (Hükümdarı)'nın Medâyin şehrindeki sarayının 14
sütûnu yıkılmış, mecûsîlerin İran'da Istahrâbat şehrinde bin yıldan
beri yanmakta olan "ateşgede"leri sönmüş, Sâve (Taberiyye) gölü yere
batmış, bin yıldan beri kurumuş olan Semâve deresi'nin suları taşmış,
mecûsîlerin büyük bilgini Mûdibân korkunç bir rüya görmüş, Kâbe'deki
putların yüz üstü devrildikleri görülmüştü. Gerçekten O'nun
doğması ile bütün dünyada hüküm sürmekte olan cehâlet ve küfür ateşi
sönmüş, putperestlik yıkılmış, zulmün baskısı son bulmuştur.

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) Salı Tem. 22, 2008 12:04 am

Tayy Kabilesi Puthanesinin Yıktırılması:

Tayy Kabilesi, fevkalâde cömertliği dillere destan olan meşhur
Hâtem-i Tai'nin kabilesi idi. Yemen'de otururlardı. Hicretin sekizinci
senesinde Arabistan'ın her tarafı putlardan temizlenip, puthaneler
yıktırılırken, bu kabilenin puthaneleri henüz duruyor ve Füls (Fels)
adındaki putları da yıktırılmamış bulunuyordu.

Resûl-i Ekrem Efendimiz, Hicretin bu dokuzuncu yılı, Rebiülâhir
ayında Hz. Ali'yi Ensarın ileri gelenlerinden yüz elli kişilik bir
kuvvetle Füls'ü yıkmaya gönderdi. Hz. Ali, emrindeki mücahidlerle Tayy
Kabilesi yurduna vardı. Tayyoğulları mücahidlere karşı koydular.
Çarpışma meydana geldi. Düşman bir çok kayıp verdi. Müslümanlar
çarpışmadan galip çıktılar ve bir çok esirle, bol miktarda ganimet
malları elde ettiler. Bu arada, Tayyoğulları puthanesi de bir daha
onarılmayacak bir şekilde mücahidler tarafından yıkıldı. Putları Füls
ise parçalanarak yakıldı.

Kabile reisi Adiyy bin Hatem, henüz Hz. Ali gelmeden durumu haber
almış ve Suriye tarafına kaçmıştı. Bu sebeple de ele geçirilememişti.
Ancak esirler arasında Hatem-i Tâi'nin Seffâne adındaki kızı vardı.

Seffâne'nin İsteği:

Hz. Ali memur olduğu vazifeyi yerine getirdikten sonra esirler ve
ganimet mallarıyla birlikte Medine'ye döndü.Esirler arasında bulunan
Seffâne, Mescid-i Nebevînin kapısında bir odaya konuldu. Oldukça zeki,
ağır başlı bir kadındı.

Günün birinde Resûl-i Ekrem bu odanın yanından geçerken, Seffâne ayağa kalkarak şöyle dedi:

"Yâ Resûlallah! Babam dünyadan
göçmüş, kardeşim ise kaçmış bulunuyor. Kurtulmak için verecek bir şeyim
yok. Hürriyete kavuşmam için yüksek affına, merhamet ve şefkatına
sığınıyorum."

Resûl-i Ekrem, kim olduğunu sorunca, Seffine kendisini şöyle tanım:

"Yâ Resûlallah!"Ben, âileleri
koruyan, esirlerin esaret bağlarını çözen, açları doyuran, çıplakları
giydiren, misafirleri ağırlayan, yemekler yediren, selâmlaşmayı yayan
Hâtem-i Tâî'nin kızıyım."

Seffâne'nin kendisini böyle tanıtmasından memnun olan Resûl-i Ekrem şöyle buyurdu:

"Ey kadın! Bu saydıkların gerçekten mü'minlerin sıfadandır. Keşke baban Müslüman olsaydı da, onu rahmetle ansaydık."

Bu sözleriyle Peygamber Efendimiz mühim bir gerçeği ortaya koyuyordu.
Her kâfirin her vasfının kâfir olması gerekmediği gerçeğini. Evet,
Hâtem-i Tâî Müslüman değildi ve Müslüman olmadan da ölmüştü. Ama
yukarıda zikredilen sıfatları Müslüman sıfatıydı. Resûl-i Ekrem de bu
sözleriyle Hatem'in bu Müslümanca sıfatlarını takdirle karşılıyordu.
Bunu takdir etmekle kalmayıp Seffâne'yi de serbest bırakarak
hürriyetine kavuşturdu. Lâyık olandan şefkat ve merhametini, af ve
safhını asla esirgemeyen Resûl-i Kibriyâ bununla da kalmadı. Seffine'ye
bol bol ikramda da bulundu. Ona elbise ve yol harçlığı vererek,
güvenilir bir kafile ile de Şam'a, kardeşinin yanına gönderdi.

Doğruca Şam'a varan Seffine derhal kardeşini buldu.
Peygamberimizden gördüğü insanî muameleyi anlattı. Kızkardeşine yapılan
bu şefkatli muamele, Adiyy'in mânâ âleminde dalgalanma meydana getirdi
ve "Bu zât hakkındaki fikrin nedir?" diye sordu.

Fahri Âlemin mübârek simalarını bir kerecik gören ve onun bir tek
insanî muamelesine mazhar olan Seffâne(Üsdü'l-Gâbe adlı eserde
Seffâne'nin Müslüman olduğunu ve güzel amellerle İslâmiyetini
geliştirdiğini kaydeder. Tereddüt etmeden, "Bana sorarsan" dedi, "hemen
gidip ona tâbi olmanı tavsiye ederim."

Adiyy, bir müddet düşünceye dalınca, kızkardeşi buna hiç gerek olmadığını şu sözleriyle belirtti:

"Neden düşünüp duruyorsun? Eğer
peygamberse, ona bir an evvel tâbi olur, büyük hayır ve fazilete
erersin. Yok eğer hükümdar ise hiç bir şey kaybetmezsin. Yemen'deki
saltanatın yine elinde kalır. Üstelik hor ve hakir de görülmezsin!"

Adiyy, kızkardeşinin tavsiyesini uygun buldu. Derhal Medine'ye gelerek
Peygamber Efendimizin huzuruna çıktı.Babası gibi meşhur olan bu zâtı,
Hz. Resûlullah evinde ağırlayıp, misafir etmek istiyordu. Mescid'den
çıkıp Hâne-i Saadetlerine doğru beraber yürüdüler. Bu sırada önlerine
bir kadın çıktı. Kadın, ihtiyacı için uzun uzadıya konuştu. Hz.
Resûlullah, sabırsızlık göstermeden ve rahatsızlık duymadan onu
dinliyordu.

İhtiyar kadına karşı Peygamber Efendimizin (a.s.m.) bu güzel
muâmelesi ve nezâketini müşâhede eden Adiyy, yalnız kendisine
işittirmek istiyormuşcasına mırıldandı:

"Vallahi, o bir hükümdar değildir!"

Kala kala ikinci ihtimal kalmıştı: "Öyle ise peygamberdir"
ihtimâli beraberce Hâne-i Saadete vardılar. Efendimiz, Adiyy'i deriden
bir şiltenin üzerine oturtmak istedi. Ancak o, buna razı olmadı. Oraya
oturmağa kendisinin lâyık olduğunu söyledi. Fakat, Peygamberimiz
oturmadı ve yine onun oturması için ısrar etti. Bu ısrar üzerine Adiyy
deriden şiltenin üzerine geçip oturdu. Hz. Resûlullah ise, bu değerli
misafiri karşısında çıplak yerde oturdu.

Efendimizin tevazuunu ve misafire karşı gösterdiği alâka ve
nezaketini ortaya koyan bu davranışı Adiyy'in gönlünü biraz daha
yumuşattı ve îmâna bir nebze daha yaklaştırdı. Bundan sonra Hz.
Resûlullah, onu Müslüman olmaya davet etti. Bu dâvetini üç defa
tekrarladı. Ne var ki Adiyy, bu dâvete o anda müsbet cevap vermekten
kaçındı:

"Ben" dedi, "Hıristiyanım!"

Bunun üzerine Kâinatın Efendisi şöyle konuştu:

"Ey Adiyy! Belki de, 'Onun dinine
insanların zâif, fakir ve güçsüzleri giriyor' diye söylenmiş olmasından
dolayı İslâma girmekten geri duruyorsun. Vallahi, öyle bir gün gelecek
ki, o Müslümanlar, bol servete kavuşacaklar, hattâ mala talib olacak
kimse bile bulamayacaklardır. Yine Müslümanlar az, düşmanları çok diye
düşünmüş olabilir ve bunun için de Müslüman olmaktan çekiniyor
olabilirsin!

Sen Hîre'yi bilir misin? İşte bu din, öylesine bir emniyet, bir
asayiş temin edecek ki, bir kadın tek başına Allah korkusundan başka
hiç bir korku duymayarak Hire'den kalkıp Kâbe'yi tavaf etmeye
gidecektir!''

Bu konuşma, Adiyy'in gönül kapısını İslâma açtı ve orada Müslüman olmakla şereflendi.

Ashabı Kirâmın büyüklerinden olan Adiyy bin Hâtem işte bu zâttır.

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) Salı Tem. 22, 2008 12:04 am

PEYGAMBERİMİZİN NECÂŞİNİN CENAZE NAMAZINI KILMASI

Hicretin 9. senesi, Recep ayından bir gündü.Hz. Resûlullahın etrafında birçok Sahabî vardı.

Bu sırada, "Bugün sizin salih bir kardeşiniz vefat etti. Kalkın onun namazını kılın!" buyurdu.

Sahabîler derhal hazırlandılar ve Hz. Resûlullahın arkasında saf bağlayarak "salih kardeşleri" üzerinde gâib namazı kıldılar. Namazdan sonra Resûl-i Ekrem, "Kardeşiniz Necaşî Ashame için Allah'tan mağfiret taleb ettik." buyurdu.

Bunun üzerine Sahabîler "salih kardeşlerinin"
Habeş hükümdarı Ashame olduğunu öğrenmiş oluyorlardı. Medine'ye
yaklaşık bir hafta sonra gelen haber; Habeş Hükümdarının aynı günde
vefat ettiğini bildiriyordu.

Habeş Necaşîsi Ashame, Hz. Resûlullah tarafından bir mektupla
Hicretin yedinci senesinde İslâma dâvet edilmiş ve derhal Müslüman
olmuştu. Müslüman elçiye de, "Keşke şu saltanata bedel Muhammed-i Arabinin (a.s.m.) hizmetkârı olsaydım. O hizmetkârlık, saltanattan çok daha üstündür" demişti.

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) Salı Tem. 22, 2008 12:04 am

Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) - Sayfa 3 Gul1

ARTIK
kâinat garip değil. Dünyada yetim ağlayışları, mazlum hıçkırışları
işitilmiyor. Çünkü tenlere can, canlara canan geldi. Hepsi sahibini
buldu, hepsi ruhunu buldu, hepsi de ''Muhammedim'' diye kucağına atılacak bir sevgili buldu.

Bu güneş, O'nun doğuşunu gördü. Bu yıldızlar, O'nun başı üzerinde dolaştı. Bu dünya, O'na beşiklik etti.

Ama o güneşin ve o yıldızların altında, o mavi dünyanın üzerinde, hepsinden daha talihli biri var.

O benim !

Çünkü ben onun ümmetiyim !

Sıkıntıya düştüğümde, bilirim ki O'na pek ağır gelir. Hastalandığımda, O yanı başımda, derdimde O benimledir. O benimle üzülür, benimle sevinir. Selâm gönderdiğimde, selâmımı alır. Duasına âmin, dediğimde O beni bilir.

Çünkü ben, O'nun ümmetiyim !

Her peygamberin bir duası vardı; O, duasını benim için sakladı. Eğer mahşerde bütün ümmeti kurtulup da tek ben sıkıntıda kalacak olsam, bilirim ki, O beni elimden tutup kurtarmadıkça, Cennete adım atmaz! Havuzdan bir yudum içmez.

Çünkü boğazından geçmez.

Çünkü ben O'nun ümmetiyim !

O'NUN ÜMMETİ olana, herşey dost olur. Çünkü herşey, O'nun dostu ve müştakıdır. O'nun dostlarıyla dolu bir dünya, O'nun ümmetine bir Cennet olur.

İşte güvercinler, işte örümcekler...

Hani dedeleri Hirâ Mağarasında O'nu
beklemişlerdi. Ne zaman bir güvercine yem versem, bir Peygamber dostuna
ikramda bulunmanın hazzını yaşarım. Ne zaman bir örümcek bulsam evimde,
bir Peygamber yadigârını bana misafir gönderene hamd ederim. ''Böyle
dostluğun firakı yok, hep visaldir.'' Nerede olsam, O'ndan ne hâtıra bulsam, bilirim ki, O benimledir.

O'nu gören güneşe ve yüzündeki tebessümüne merhaba! O'nu
parmak izini taşıyan aya ve nuruna merhaba! Sabaha ve ışığına, geceye
ve âyetlerine merhaba! Gökkubbeye ve ışıl ışıl kandillerine merhaba! O'nu bağrında büyüten dünyaya ve içindekilere merhaba! Meleklere merhaba, cinlere merhaba! O'nun
ümmetinden bir vücudun parçası olabilmek için, ellerini uzatıp bana
meyvelerini sunan ağaçlara merhaba! Benim için süslenen çiçeklere
merhaba! Dalgalarıyla O'na selâm gönderdiğim denizlere merhaba! Cıvıldaşan kuşlara ve gürleyen göklere merhaba! O'nu
bekleyen güvercine, örümceğe ve torunlarına merhaba! Ayağı altında
konuşan dağlara ve avucunun içinde tesbih eden taşlara merhaba! Milyon
dillerle bana Rabbimi tanıtan, bütün varlıklara tek tek ve hep beraber
merhaba! Hayata merhaba, ölüme merhaba, haşre merhaba! Âyetü'l Kübrâ'ya
ve seyyahına merhaba!

Biz dostuz ve kardeşiz. Münkirlerin dünyasındaki yabancılıklar ve düşmanlıklar yok bizim dünyamızda. Çünkü O geldi ve bizi Allah'ın kulluğunda birleştirdi.

O'nunla mesut olan, asra merhaba! O asır semâsında doğan yıldızlara, merhaba! O yıldızlarla yolunu bulanlara merhaba!

Yirminci yüzyılın fetret geceleri artık bizi ürkütmüyor.

Ol taze güneş, ülkeye serptikçe ışıklar;

Hep şâd olacak, şevk bulacak kalbi kırıklar...

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) Salı Tem. 22, 2008 12:04 am

PEYGAMBERİMİZİN, BİR AY HANIMLARINDAN UZAK KALMASI

Hicretin dokuzuncu senesinde, İslâm nûru bütün haşmetiyle Arabistan
Yarımadasını kucaklamıştı. Hz. Resûlullahın elinde artık bir çok maddî
imkânlar vardı. İslâm Devletinin serveti çoğalmış, Müslümanların maddî
durumları oldukça düzelmişti.

Her türlü imkâna kavuşmuş olmasına rağmen Hz. Resûlullah, sade
hayatından ayrılmıyor, mütevazi yaşayışına devam ediyor, lüks ve
debdebeye iltifat etmiyordu. Fakat, Ezvâc-ı Tâhirat, kadınlığın
fıtratında bulunan ziynet ve dünya malına karşı meyil saikiyle dünyanın
refah ve bolluğundan, giyim kuşam ve ziynetinden, bol nimetler içinde
yaşamaktan nasiplerini almak istiyorlardı. Bunun için de zaman zaman
Peygamberimizin etrafında toplanarak, "Bizler de başka kadınların
istedikleri ziynetleri isteriz" derlerdi.Sonra da herbiri bir takım
şeyler isterdi. Fakat, Peygamber Efendimiz, kendisi sâde yaşadığı gibi
hanımlarının da sâde bir hayat sürmelerini ve buna rıza göstermelerini
arzu ediyordu. Bunun için de isteklerine müsbet cevap vermiyordu.
Ayrıca Ezvâc-ı Tâhiratın bu tarz isteklerde bulunmasından da mübârek
gönülleri rahatsızlık duyuyordu.

Efendimizin mutad bir âdeti vardı: Her ikindi namazından sonra
hanımlarını dolaşır, onların hal ve hatırlarını sorar, ihtiyaçlarını
tesbit ederdi. Akşam da sıra hangi hanımında ise, o hanımının odasında
diğer bütün hanımları da toplanır, sohbet ederlerdi. Sonrada herkes
kendi hücresine çekilirdi

Bu mutad ziyaretlerinde Evzâc-ı Tâhiratın her biri de yanlarında
bulunanlardan kendilerine ikram ederlerdi. Günün birinde Hz. Zeyneb
binti Cahş Validemize bir tulum bal hediye getirmişti. Hz. Zeyneb de
her gelişinde Resûl-i Ekreme çok sevdiği baldan şerbet yaparak ikramda
bulunurdu. Bu sebeple o, Hz. Zeyneb'in yanında her zamankinden fazla
kalırdı.

Bu durum Hz. Âişe'nin nazarından kaçmadı. Sebebini merak etmeye
başladı. Bir ara cariyesi vasıtasıyla bu fazla duruşun sebebinin ikram
edilen bal şerbeti olduğunu öğrendi. Hz. Âişe ile Hz. Zeyneb arasında
her nedense bir rekabet vardı. Hattâ bu yüzden Peygamberimizin pâk
zevceleri iki gruba ayrılmışlardı. Hz. Sevde, Hz. Safiyye ve Hz. Hafsa
Hz. Âişe'nin tarafını, Ümmü Seleme ile Ümmü Habibe, Meymune ve
Cüveyriye (r.a.) ise Hz. Zeyneb binti Cahş'ın grubunu teşkil
ediyorlardı.

Resûl-i Ekremin, Hz. Zeyneb'in odasında fazla kalmasından müteessir olan Hz. Âişe gayrete geldi.

Taraftan olan diğer hanımları toplayarak kendilerine şu talimatı verdi:

"Resûlullah hangimizin yanına gelirse, kendisine şöyle soracağız: 'Yâ Resûlallah! Megafır mi yediniz?'

Resûlullah, 'Hayır' diyecektir. Biz de o zaman, 'O halde bu koku
ne' diye soracağız. Tabiî ki o, 'Zeynep bana bal şerbeti içirmişti'
cevabında bulunacaktır. O zaman da biz, 'Demek o balın arısı urfut
ağacından yayılmış, bal toplamış' deriz."

Megafir, 'mağfur'un çoğuludur. Mağfur, fenâ kokulu urfut ağacının
yapışkan, tatlı, fakat fena kokulu bir zamkıdır. Peygamber Efendimiz
(a.s.m.) bu kokudan fazlasıyla rahatsız olurdu. Hz. Âişe bunu bildiği
için bu tarz bir talimatta bulunmuştu.

Kâinatın Efendisi, âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamber Efendimiz bir gün Hz. Hafsa'nın odasına girerken, "Yâ Resûlallah! Megafir mi yediniz?" sorusuyla karşılaştı. Peygamber Efendimiz, "Hayır!" dedi. Hz. Hafsa, "O halde bu koku ne?" diye sordu. Peygamber Efendimiz, "Zeynep binti Cahş'ın evinde bal şerbeti içmiştim" buyurdu. Hz. Hafsa, "Demek ki, o balın arısı Urfut ağacından yayılmış, bal toplamış" dedi. Bunun üzerine Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Onu bir daha içmem" diyerek yemin etti.

Sonra da, "İşte, yemin ettim. Sakın bunu başka bir kimseye duyurma" buyurdu.

Böylece Peygamber Efendimiz sırf "hanımlarını memnun etmek ve
aralarındaki iki hizb halinde hissolunan fitrî kadınlık gayret ve
kıskançlığının aile nizamı üzerinde aksi tesir icrasından çekinmek
maksadına mebnî olarak kendisine helâl bir gıda olan baldan
faydalanmamaya yemin etmiş oluyordu.

Bunu verdiği bir kaç sır ile birlikte gizli tutmasını Hz. Hafsa'ya
sıkı sıkıya tembih eyledi. Hattâ ondan bu hususta söz aldı.
Peygamberimizin baldan istifade etmemeye yemin etmesi üzerine şu âyet-i
kerime nâzil oldu: "Ey
Peygamber! Niçin hanımlarının hoşnutluğunu arayıp da Allah'ın helâl
kıldığı şeyi kendine yasaklıyorsun? Allah çok bağışlayıcı, çok merhamet
edicidir."

Hz. Hafsa, Resûl-i Ekremin bu sırlarını gizleyemedi. Çok geçmeden
anlaştıkları Hz. Âişe'ye duyurdu. Duruma bundan sonra diğer hanımları
da muttali' oldu. Mahremiyetinin muhafazasını istediği vakıânın ifşâ
edildiğini Cenâb-ı Hak, Resûlüne vahiy ile bildirdi:

"Hani Peygamber, hanımlarından birine
gizlice bir söz söylemişti. Hanımı bu sözü açığa vurunca Allah da
peygamberine sırrının açıklandığını bildirdi. Sonra Peygamber o
hanımına, açığa vurmuş olduğu şeyin bir kısmını bildirdi, bir kısmını
da yüzüne vurmadı. Ona durumu böylece anlatınca, hanımı 'Bunu sana kim
bildirdi?' diye sordu Peygamber de 'Herşeyi hakkıyla bilen ve herşeyden
hakkıyla haberdar olan Allah bildirdi' diye cevap verdi."

Bunun üzerine Hz. Resûlullah, Hz. Hafsa'ya serzenişte bulundu. Sonra da
Ezvâc-ı Tâhirattan bazıları dünya hayatının ziynet ve refahı ile ilgili
bazı istek ve tekliflerde bulundular. Peygamberimiz hem bu duruma
üzüldü, hem de hanımlarının birbirlerini kıskanmalarından fazlasıyla
rahatsız oldu. Bunun üzerine, dünya hayatının nazarındaki
ehemmiyetsizliğini anlatmak, hanımlarına bir ders vermek, aynı zamanda
aralarındaki kıskançlık ve çekememezliğe bir derece mani olabilmek
düşüncesiyle ve neticede onların zâtına besledikleri muhabbet ve
sadakâtlarını ölçmek maksadıyla onlardan bir ay uzak durmak üzere yemin
etti. Bu yeminden sonrada, Meşrebe diye anılan çardakta tek başına
yatıp kalkmaya başladı.

İşte bu hadiseye İ'lâ Hadisesi denir. İ'lâ'nın lûgat mânâsı "mutlak yemin" dir. Fıkıh dilinde ise, erkeğin cinsî muamelede bulunmamak üzere hanımına yaklaşmamaya yemin etmesi demektir.

Ashabı Kiramın Telâşı:

Peygamber Efendimizin (a.s.m.) Meşrebe'de yalnız başına kaldığını duyan Sahabîler, "Hanımlarını boşamıştır" düşüncesiyle telâşlandılar.

Hz. Ömer, bu telâşını şöyle anlatır:

- "Medine'nin Avâli semtinde oturuyordum. Ensardan bir komşum
vardı. İkimiz birer gün arayla Resûlullahı ziyaret ederdik. Ben
inersem, o gün vahiy ve saireye dair ne duyarsam haberini komşuma
getirirdim.

O indiği zaman da aynı şeyi yapardı.

- "Sıra komşumda idi. Gecenin bir kısmı geçmişti. Gelerek kapıyı şiddetle çaldı.

Telâşla açtım:

- "Ne var?'' diye sordum.

- "Büyük bir felâket' dedi.

- "Ne oldu?' dedim, 'Gassanîler Medine'ye hücuma mı geçtiler?

- "Hayır,' dedi, 'daha fena bir şey oldu. Resûlullah, zevcelerini boşamış!

"Bunun üzerine sabah namazını kıldıktan sonra, giyinip kuşandım ve
Medine'ye indim. Hafsa'nın yanına vardım. Ağlıyordu. 'Ne diye
ağlıyorsun?' dedim. 'Ben, seni Resûlullaha karşılık vermekten,
kendisinden bir şey istemekten sakındırmamış mıydım?'

Sonra sordum:

- ''Allah Resûlü sizleri boşadı mı?

- "Bilmiyorum' dedi.

- "Resûlullah şimdi nerede?' diye sordum.

- "Şuradaki Meşrebe'de. İnzivaya çekilmiş' dedi.

- "Kalktım, Resûlullahın bulunduğu yere yaklaştım.

Kapıda hizmetçisi Rebâh vardı. 'Ey Rebah' dedim, Resûlullahın
yanına girmem için izin iste. "Rebâh içeri girip çıktı: 'Arzunuzu arz
ettim. Sustu, bir şey söylemedi' dedi. "Dönüp Mescide gittim. Ashab-ı
Kiramdan bazıları minberin etrafında üzgün üzgün oturuyorlardı. Bazısı
ise ağlıyordu. Ben de biraz oturdum. Fakat, canımın sıkıntısı bir türlü
geçmiyordu. Resûlullahın odasına tekrar yaklaştım. Rebâh'a 'Ömer'in
içeri girmesi için izin iste' dedim. "Köle içeri girip çıktı, 'Seni
kendisine söyledim. Sustu, bir şey söylemedi' dedi. "Tekrar mescide
döndüm. Minberin yanında bir müddet oturdum. Endişe ve üzüntümden bir
türlü kurtulamıyordum. "Yine Resûlullahın bulunduğu odaya yaklaştım.
Sesimi yükselterek, 'Ey Rebâh' dedim, 'ben Resûlullahı görmek
istiyorum. Müsaade iste. Şayet Resûlullah benim Hafsa lehinde
tavassutta bulunacağımı zannediyorsa, yemin olsun ki, eğer Resûlullah
emrederse onun boynunu uçururum.'Rebâh içeri girdi. Çıkınca,
'Kendilerine söyledim. Sustu, bir şey söylemedi' dedi.

"Bunun üzerine dönüp giderken, kölenin ikinci sesini işittim: 'Gir,
artık sana izin verdi!' "İçeri girdim, Allah Resûlüne selâm verdim.
Hasırdan örtülü bir yatak üzerinde idi. Hasır derisinin üzerinde izler
bırakmış, çizgiler belli oluyordu. Etrafıma bakındım. Bir yanda bir
avuç arpa, diğer yanda asılı bir post gördüm. Gözlerim yaşardı.
Resûlullah, 'Niçin ağlıyorsun?' diye sordu. 'Yâ Resûlallah! Nasıl
ağlamayayım ki? Kisrâlar, Kayserler dünyanın zevk ü sefasını sürerken,
siz Allah'ın en sevgili kulu olduğunuz halde bu basit şartlar içinde
yaşıyorsunuz!' "Resûlullah, 'Ey Hattab'ın oğlu Ömer!' dedi. 'Dünya
nimeti onların, âhiret saadeti de bizim olmasına râzı değil misin?'
"Sonra, 'Yâ Resûlallah! Hanımlarını boşadın mı?' diye sordum. "Mübarek
başlarını bana doğru kaldırarak, 'Hayır' buyurdular.

"Bu cevap karşısında birden bire 'Allahü Ekber' dedim.

Sonra da, 'Bütün Ashab keder içindeler. Gidip kendilerine hakikatı söyleyeyim mi?' dedim.

"Resûlullah, 'Olur' dedi ve yüzünden üzüntüsü dağılıncaya kadar
konuştu. Nihayet şenlendi ve gülmeye başladı. "Bunun üzerine çıkıp
mescidin kapısına dikildim ve yüksek sesle bağırdım, 'Resûlullah,
hanımlarını boşamamıştır."

Resûlullahın Meşrebe'den Ayrılışı:

Bir ay dolunca Resûlullah, inzivadan çıkarak hanımlarıyla görüşmeye başladı.

Bu sırada şu âyet-i kerime nâzil oldu:

"Ey Peygamber, hanımlarına de ki: 'Eğer dünya hayatını ve zevkini
istiyorsanız, gelin boşanma bedelinizi verip sizi güzellikte serbest
bırakayım.'

"'Eğer Allah'ı, Resûlünü ve âhiret yurdunu istiyorsanız, şüphesiz
ki sizden iyilik yapan ve iyi kullukta bulunanlar için Allah pek büyük
bir mükâfat hazırlamıştır." Buna göre, Resûl-i Ekrem Efendimiz
(a.s.m.), hanımlarını, dünya ve dünya zîneti ile Allah ve Resûlünü
tercihte serbest bırakmaya memur edilmiş oluyordu. Âyet, nâzil olduğu
sırada Efendimiz hanımlarından Hz. Âişe'nin yanında idi. İlk önce
meseleyi ona açtı. Hattâ bu konuda babasına anasına danışabileceğini de
beyân etti.

Hz. Âişe derhal cevabını verdi:

"Ben, bu hususta mı anneme babama danışacağım! Ben elbette ki, Allah'ı, Resûlünü ve âhiret yurdunu tercih ediyorum!"

Peygamber Efendimiz bu cevaba gülümsedi.

Diğer Ezvâc-ı Tahirât da aynı şekilde Allah ve Resûlünün rızasını ve
âhiret yurdunu, dünya ve zînetine tercih ettiler. Böylece Fahr-i Kâinat
Efendimize muhabbet ve sadakâtlarını ispatlamış oldular.

Benî Beliy Heyetinin Müslüman Oluşu:

Hicretin 9. senesi, Rebiülevvel ayı. Bu tarihte, Benî Beliy
Kabilesinden bir heyet Medine'ye geldi. Peygamber Efendimizle görüşüp
huzurda Müslüman oldular.(İbni Sa'd, Tabakât, 1:330)

Heyetin büyüğü Ebüddabib bu arada Peygamber Efendimize bazı sorular
sordu."Yâ Resûlallah" dedi, 'ben, misafirleri ağırlamayı seven biriyim.
Bundan dolayı bana âhirette bir sevap var mıdır?"

Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Evet, zengine olsun fakire olsun, yapacağın her iyilik sadakadır"(Uyunü'l-Eser, 2:252) buyurdu.

Bu cevaptan memnun olan Ebüddabib bu sefer, "Yâ Resûlallah!
Misafirliğin müddeti ne kadardır?" diye sordu. Resûl-i Ekrem Efendimiz,
"Üç gündür. Bundan sonra oturmak misafir için uygun olmaz" buyurdu.
(Uyunü'l-Eser, 2:252)

Peygamber Efendimiz, bu hadisleriyle misafirliğin hududunu
çizmiştir. Mü'min, misafir mü'min kardeşini üç gün yedirip içirip,
barındırmakla vazifelidir. Üç günü geçtikten sonra bu mükellefiyet
üzerinden düşer. Bundan sonra onu ağırlayıp ağırlamamakta serbesttir.

Beliy Heyeti, üç gün kaldıktan sonra Resûl-i Ekrem Efendimizin
verdiği hediyelerle yurtlarına döndüler.(İbni Sa'd, Tabakât, 1:330.)

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) Salı Tem. 22, 2008 12:05 am

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) C.tesi Tem. 26, 2008 5:29 pm

allah razi olsun
cok güzel bir anlatim
cok tsk

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) C.tesi Tem. 26, 2008 6:59 pm

tşkrlr bayabi geniş kapsamlı anlatılmış Smile

Konu: Geri: Efendimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) C.tesi Tem. 26, 2008 10:43 pm

evet cok güzel hemde ama deger okumaya cogunu okumadim yarisni yarinisida okuyacam kesinlikle Smile

» Efendimiz(s.a.v)-ekran koruyucusu
» Peygamber efendimiz (SAV) 24 saati